hem iyisinde hem kötüsünde kahkahalar attıran hayat…
iyisinde sırf iyi olduğu için,
kötüsünde de -komiklik olsun unutalım- diye geçiştirilir…
iyiler abartılır oysa iyiler normaldir,
asıl abartılacak olan kötüdür…
ona da niyeyse gülünür…
kötü…
yeter’ demiştim bir keresinde, evet durmadı zaman
hayat küçük ve kılçıklı cümlelerle
takıldı boğazıma..
tuhaf bir iyot sarhoşluğuyla
sustum sabaha..
iyi…
anlatması ne zordur bir insana oltanın ucunda balık olmayı…
korktukça asılırsın oltaya…
korktukça ölürsün çırpına çırpına…
kötü..
hiç bir gerçek acıtmaz canını
yalan kadar..
sadık olmalı insan kendine,
kendine dürüst olmayanın
başkasına iyilik neyine…
kötü..
bir gün biri bir yalan söyler
biri bunu öğrenir
ve birileri için bir daha hiç bir şey aynı
kalmaz.
çok kötü…
kitabın ilk cümlesi
‘bir heyecana kapıldım nedensiz
akıp gidiyor zaman düzensiz’…
yalnızlığı cilalıyor böyle cümleler
o yüzden yalnızlığı sevenler kitap okumayı da severler…
bu biraz iyi…
bitti dediğim an bitti…
içimden derin bir yaranın kabuğu koptu.
rüyaları şaşırıyor insanın
bir daha hiç gülmeyecekmiş gibi uyandığı sabahlar…
yine de çok kötü değil…
ah be canım
aşkın taklidi miydi göğsümdeki bu hançer?
yoksa birbirinin yarasına dokunmak mıydı aşk ?
bu ne iyi ne kötü…
altı çizgili kelimeleri yutmak gerek
üstüne basa basa söylenenleri çiğnemek…
ümitsiz lafları öldürmek lazım..
ebedi aşk var mı?
ortak anlayışımız bir mizah yanılgısı mı?
ya ciddi şeyler?
bir elin öbür ele ihtiyacı mesela?
neden kötü olsun…
yalnızlığa vura vura gelip
yara bere içinden kurtulabilene
hala umutla hayata sarılabilene..
o kadar hırpalanmaya
yine de ayakta kalabilene..
bütün bunlara rağmen kendini bırakmayıp
‘iyiyim’ diyebilene…
iyi… hem de çok iyi…
öyle olmasa herkesi sevebilirdik
yalnız kalma korkusuna…
kötü gerçekten kötü olmasaydı
iyi bu kadar iyi kalabilir miydi?
