Üst düzey bir bürokratın erkek sekreteri ile iyi tanışırdık.
Bir kaç yıl önce, söz konusu bürokrat, bu arkadaşımı bir vesileyle yanına almış ve sekreterliğe getirmişti. Hatırladığım kadarıyla yanında dört yıl görev yaptı. Bir ara görüp neler yaptığını sorunca, bir süre önce görevinden ayrıldığını söyledi. Sebebini sorunca da, şunları anlattı:
— Bildiğin gibi dört yıldır orada çalışıyordum. Yanında çalıştığım bürokrat, kendisine haber vermeden kimsenin içeriye alınmamasını sıkı sıkı tembih etmişti. Biz de böyle yapıyorduk. Ancak bir gün kendisinin bir yakını geldi. Girmek isteyince, kendisine içeriye haber vermem gerektiğini söyledim. Fakat beni dinlemedi ve içeri girdi.
Bir süre kaldıktan sonra da çıktı. Hemen arkasından dışarı çıkan bürokrat, az önce giren şahsın neden habersiz içeri alındığını sordu. Kendisine durumu anlatmaya çalıştım. Konuşmam daha bitmeden bana;
— Yanlış yaptın. Derhal ayrıl ve eski yerine git, dedi. Ben de öyle yaptım. Şimdi eski yerimde çalışıyorum.
Bunları duyunca ben de hemen söze karışıp;
— Ama haksızlık bu, ne kadar da nankör… Diyecek oldum ama arkadaşım derhal beni susturdu. Sözlerine şöyle devam etti:
— Aslında herkes sizin gibi düşünüyor ve bana böyle söylüyor. Fakat ben, daha farklı bakıyorum. Bir kere, beni yanına almakla bana büyük bir iyilik yaptı. Dört yıl boyunca da hep babalık etti. Çok iyiliğini gördüm. Şimdi, bu iyiliğini bana dört yıldan daha fazla yapmadığı için kendisi haksız ya da nankör mü oluyor? Bu doğru olamaz. Ben, bu süre içinde bana yaptıklarından dolayı kendisine minnettarım. Çünkü bunu yapmak zorunda değildi. Burada, arkadaşımın sözünü kestim:
Peki, affedemez miydi?
— Belki ama o da onun bir başka iyiliği olurdu. Bunu yapmamakla kötü olmaz
Bu son cevap karşısında daha şaşırdım. Ne kadar doğru, insaflı ve farklı bir bakış… Derin bir düşünceye daldım. İlk verdiğim tepkiden dolayı biraz mahcup olmuştum. Ve arkadaşıma dönerek dedim ki;
— Bunu bir daha anlatır mısın bana…
Sadece, tebessüm etti…
