Hayat böyle

Olup olmadık övgüler söylüyoruz. Kendimizde inanmıyoruzdur aslında söylediğimiz sözlere.
İşimizin olmasını sağlayan veya bizi zor durumlardan kurtarıncaya kadar işimizin umduğumuz yere varması durumunda hiç mi hiç yardımcı olan kişi ve kişileri görmeyiz.
Hemen yardımcı olan insanları unuturuz.
Neticeye ulaşıncaya kadar büyük olan, becerikli olan o olduğu için kendisinin olduğunu lisanından düşürmeyenler bir yerlere gelince nedendir büyük dediklerinle çatışırlar?
Hiç iyilik görmemiş gibi davranırlar.
Hani bir yerlere gelmenin külfetini çekmeden omuzlarda yükselmenin zevkini yaşamak kadar kolaylık yoktur.
Aşağıda kendimiz olmamız gerekirken yükseklerde olduğumuzu sanırız. Aslında aşağılarda olan başkalarını kullanma niyetinde olan kişidir.
Ne kadar kendini üstte görse de gerçekte yoktur onun üstünlüğü.
Menfaati için birilerinin omzunda yükselenlerin niyeti temiz diyebilir miyiz? Diyemeyiz, çünkü niyetimiz halis olmuş olsaydı içimizle dışımız bir olurdu.
İçimizle dışımız uyuşmadığı zaman sıkıntı başlamıştır. Zaten bu tür kişilerin diyaloglarında samimiyetten uzak olduğunu konuşmaları sonucu çıkan sözlerden anlaşılır.
Çalışmadan emek çekmeden bir yerlere göz dikmek, elde edilen yerin kıymetini asla takdir edemez. Emek çekerek bir yerlere geldik mi? Yok başkalarının vesilesiyle geldiğinden tutunamaz.
İnsan şunu çok iyi idrak etmelidir. Fani âlemde bu kadar hırs yaparak mürailiğin yeri var mı? Yok,mürailik olmamalıdır.
Kişinin kendi emeği dışında başkalarının ismini, kullanarak itibar kazanarak sonra önce kendisine yakın görünerek büyüğüne yanlış yapan insanları sevmeyiz.
Bazıları birazcıkta olsa menfaatledir.
Kişinin kendi elde ettiği başarının mutluluğunu yaşamak kadar bahtiyarlık yoktur. Öyle bahtiyarlıktır ki bu, acıları tatlılaştırır.
Başkalarının sırtından geçinmekse insanı onurlu kılmaz. Onurlu insanlar her zaman her an haddini bilir. Haddini bilmek ahlak kurallarının en beğenilen yönlerindendir.
Etrafınızı dinleyin, etrafınıza dikkat kesilin, sohbetlerinizde ayrıntıları kaçırmayın, neler duyacaksınız yapılan güzellikler ve yardımlar karşılığında.
Özel olarak dinlemeye, araştırmaya gitmeyin. Nasıl olsa sizde bir gün aynı akıbete uğrayacaksınız. İyilik yapacaksınız o çok samimi gibi konuşanların gerçek yüzünü görünce ben bu insanı böyle tanımazdım dersiniz.
İnsanın kelime kökünde unutmak varya. İşte onun için olsa gerek herhalde. Yapılan iyilikleri hemen unutmak zaaftır.
İşte bu zaafı kabul edebilseydik, ne kadar güzel olurdu? İnsanların her zaman birbirine ihtiyaçları vardır.
İlk durumda hemen işimiz bitince ters dönmemek gerekir. Bunu çoğumuz da biliyor. Lakin büyüklenmek gibi huyumuz var. Başkasının hazır başarısına sahip çıkma kolaylığı cezp eder bizi.
Başarıyı sahiplenmek ucuz elde edildiğinden dolayı hiç mi hiç kıymetini de bilemez insanlar. Zahmet çekmeyen zahmet çeken gibi olmaz.
İşin peşinde ikna için çalışan elbette çok farklı olacaktır. Oturarak ve emeksiz gelen kişi fedakârlık için değil de sefa için oralara göz dikmiştir.