Dün gazetelerde üniversite öğrencileriyle ilgili bir haber okuyunca o yazıyı hatırladım. Tekrar yazmak uygun olmuyor. Ancak özeti şuydu: “ Daha ilk yaşlardan itibaren okulda ve sınavlarda başkalarıyla yarıştırılan ve sürekli baskı altında tutulan gençler…
Çocukluğunu yaşayamamış, sürekli ders çalışmış ve en sonunda üniversite kazanmış gençler..
Üniversiteden sonra iş bulamamış. Daha sonra askere gitmiş, gelmiş ve sonunda asgari ücrete bile razı olmuş gençler… Yaşı otuzlara dayanmış.
evlilikten, hayattan umut kesmiş gençlerin feryadı… “
Bu gençler; “Acaba okumasaydım daha mı kötü durumda olurdum?” diye kendisine soruyor. Acaba üniversiteye gidememiş olanlar ne durumdadır, benden daha kötü durumda olabilir mi? Diye merak ediyor.
Söz konusu yazıdaki feryat özetle böyle idi.
Gazetede bahsettiğim habere gelince; Dünyanın ilk yüz üniversitesi yayınlanmış. Türkiye bunların arasında yok. Güney Kore, Yeni Zelanda ve Singapur bile listede bulunuyor.
Bunun sebebini üniversitelerin bilgi ve araştırmalarla değil, sadece ideolojik meselelerle uğraştıklarıyla açıklamak ne kadar doğru bilemiyorum.
Ancak, Türkiye neden yok diye sormadan da olmayacak.
Yıllar önce, herkesin üniversiteyi kazanması ve okuması halinde bu gibi meselelerin hallolacağına inanırdım. Bunun için her ilde birer üniversite olmasının çözüm olacağını zannederdim.
Fakat şimdiki durumu görünce yanlış olduğumu anladım. Niye mi?
İşte manzara:
Üniversitelerde merkezî yerleştirme ve kayıt sonunda 160.000 kontenjan boş kalmış. Bunun ileride neler getireceğini kimse düşünmüyor. Hem aileler hem de eğitim camiası bunun ne kadar farkındadır?
Yukarıdaki gençlerin feryadına göre ilk önce ilköğretim, sonra duruma göre iyi bir lise ve sonunda üniversite… Buraya kadar gidebilene hayatını kurtarmış gözüyle bakılıyor. Bitirdikten sonra kaç kişi kendi mesleğiyle ilgili iş bulabiliyor bilen var mı? Birkaç üniversite ve branş dışında mezun olanların çoğu diplomalı işsiz geziyor. Şanslı olanlar az bir ücretle mesleği dışında iş bulabiliyor.
Bir ara gazetede okumuştum; Mısır’da sınavsız üniversiteye giriliyor. Her mezun olanın işi de kamuda hazırmış. Fakat aldıkları ücret yüz lira kadarmış.
Bizimki bundan ne kadar farklı?
Bu çarpıklık fark edildikçe üniversiteye gideceklerin sayısı azalacaktır. Hatta üniversiteler öğrenci bulamayacaktır.
Lise mezunu işsiz.
Üniversite mezunu işsiz.
Ne fark etti bilmiyorum.
Gençlerin haykırışları böyle…
Hey, orada kimse yok mu diyeceğim ama, sesim nereye gider ki…
Fakat yine de haykıracağım:
Hey! Orada kimse yok mu?
