Karşımdaki dostum bana yaptığı işi gösteriyordu.
Düşüncelerimi öğrenmek istedi. Ben de bu işin başka şekilde daha iyi yapılabileceğini anlatmaya başladım. Ben daha söze başlamadan bana yaptıklarının ne kadar isabetli olduğunu anlatmaya ve beni ikna etmeye çalışmaya başlamıştı. Hemen de yüzünü astı. Kendisine sordum:
Hayrola kızdın mı?
Yoo… Ben eleştirilere açık biriyim. Hatta karşı fikirlere saygım var. Dedi. Ben de sadece güldüm ve ona şunu söyledim:
Sen eleştirilere açık falan değilsin. Sadece herkesin ezberlediğini söyledin. Karşı fikirlere ise saygın hiç yoktur. Bir kere bana düşüncemi sordun ama daha söze başlamadan önümü kestin. Dostum halen eleştirilere açık olduğunu anlatmaya çalışıyordu.
Kim eleştiriyi sever? Aslında hiç kimse…
Sakın iyice düşünmeden: “Ben” demeyin.
Bu başlığı kime okutursanız alacağınız cevap aşağı yukarı şöyledir; “ Ben eleştiriye açık birisiyim ve karşı fikirlere saygım vardır.” Tıpkı dostum gibi…
Hiç düşündünüz mü kaç kişi gerçekten böyledir?
Eleştiriye açık olduğunu iddia edenleri izlerseniz sizler de şuna şahit olursunuz: Eleştirildiğinde hemen savunmaya geçer ve kendi düşüncesinde ne kadar haklı olduğunu, karşı düşüncelerin yanlışlarını ispat etmeye çabalar. Hâlbuki eleştiriye açık olanlar karşı düşünceleri dinler ve kendisine göre değerlendirir.
Eleştiri hepimizi rahatsız eder. Takdir daha çok memnun eder. Çünkü eleştiri acı verir. Gururumuzun incindiğini hissederiz.
Herhangi bir meseleyi tartışıp eleştiri getirmek gereken toplantılarda bile eleştirilere iyi gözle bakılmadığını biliriz. Eleştirenleri karşı tarafa yani bize karşı olan tarafa geçti kabul ediyoruz.
Eleştiren dostlarımız bizi sevdiklerini söylerler. Fakat bizi incitmeden sevmeye çalışmalıdırlar.
Aslında eleştiriyi kendimiz kendimize yapabilirsek çok daha kolay olacaktır. Bu da hatalarımızla dalga geçebilmekle olur.
Aslında eleştirmek yerine doğru olanı ispat edebilirsek mesele bitecektir.
Eleştiriyi kim sever?
Ne oldu?
Kimseden ses çıkmıyor artık.
Şimdi oldu işte…
