Bu ay, nefis zorla da olsa törpülenir. Kalp kırılmaz, Harama el uzatılmaz, mahreme yan gözle bakılmaz. Tek gaye ahiretini kurtarmak.
Dün gece evimi dolduran Davul sesini duyunca utanmadım desem yalan olur. Ah çocukken ben de oruç tutardım, en azından öğlene kadar şansımı denerdim. Ailem için övünç kaynağı olurdum, komşulara iftiharla anlatılırdım. Böyle anlatıldıkça yarım gün oruç tutan arkadaş sayım artardı. Öğleden sonra kısa uyumalar, uyanınca annemin panik içerisinde ezana az kalmış deyip hızla mutfağa koşması, televizyonda okunmasına rağmen cam kenarında ezanı bekleyişim. Bilmem “şu teyzenin yemeği çok güzel olmuş, ama yeni taşınan kadınınki çok kötüymüş, getirme de diyemeyiz, e döksek de günah”… Tüm bu neşeli sofra muhabbetleri hepsi zihnimde. İftar sonrası babamla teravih namazına giderdik. Gözlerim yaşıtlarımı arardı. Bir yaşıtım varsa çaktırmadan göz temasını devam ettirirdik büyüklerimizi taklit etmeyi de ihmal etmeden. Ertesi gün tekrar oruç tutacağım beni de sahura kaldırın diye yalvarırdım anneme.
Neşeli günler anlatmakla bitmez. Dün gece de öyle başladı Ramazan, imanla ve huzurla. Davul sesinden önce ufak bir çığlık sesi duyuldu. Daha sonra niyet edildi günahlardan arınmak için. Sabaha tertemiz olarak uyandık. Sadece sokağımızda bir travestinin boğazı kesilmişti. Ben yine uzun uzun, cam kenarındydım onun evini izledim. Fatih camiinin gölgesinde kalan evi, çok sessizdi. Dokunsan ağlayacak şekilde duruyor.
Onun sokağı her ramazan ayında olduğu gibi huzur dolu, apartmanının altındaki bakkalda pide kuyruğu var. Kokusu tüm sokağı sarmış durumda, mis gibi pide kokusu. Didem’in kanı, kokusu. Didem görevini başarıyla yerine getirdi. Penisi ve memeleriyle Didem’i birçok erkek seviyordu. Sevilen bir kızdı, oysa nefret edildiği için öldürüldü yazıyor. Didem için sıraya giren erkekler, İftarda evlerine helal ekmek götürenler!
Ebubekir Çetinkaya
[email protected]
