Çarşıda kuyumcular önünden geçiyorum, dekâkin henüz yeni açılıyor.
Çıraklar kaldırımları sulayıp süpürüyor, çaycı ıslak zemin üzeri arada bir seke zıplaya dükkâncılara sabah çayı taşıyor.
Benim aylak saatlerimden biridir; ‘Konacık tepesinde Gazete Kent’e sonra gidilse de olur’, denilen bir boş gezenin boş kalfası saati…
Sabah sabah kuyumcu Ali’nin dükkânı önünden geçmişim, koluma yapışmış, bırakmıyor! ‘Haydi, bize kahvaltıya gidelim!’ diyor, ‘Annem seni görünce sevinir.’
Annesi Zehra teyzeyi benim de göresim gelmiş, davete hayır denemez. Zaten Ali de kahvaltıyı atlayıp, gözünün kopçasını dükkânda açmış olmalı; sonradan açlığını anımsamış…
Ali Algın’ı siz tanırsınız, gerçek Bodrumlu olup da kim tanımaz ki!
Ben, yirmibeş küsur şu kadar yıldır tanırım. Rahmetli babası Sami beyin Omurca’daki mülküne kiracı olmuşluğum var; oradan ailecek tanışırız… O vakitler şen şakrak, konuşkan bir delikanlıydı. Hayat onu da yorup yıpratmış olmalı, şimdilerde sessizliği tercih etmiş, az konuşuyor, çok düşünüyor.
Eskiden ona Çan Çan Ali derlerdi, motor sırtında tersanelere koşar teknecilik yapar, zeytinliğe gider çiftçilik eder, babasının inşaat ustalığına yardım eder, onun bunun işini sevabına görürdü. Bodrum’un Yokuşbaşı’nda karşınıza çıkmasa, muhakkak Tepecik Camisi civarında görünür, olmadı Dr.Âlim Bey Çıkmazı’nda burun buruna gelirdiniz; orada da mı yok, tasa etmeyin, Azmakbaşı’nda biriyle laflıyor olmalıdır.
Şimdi, dükkânla ev arasına sığdırmış yaşamını… Kim öyle değil ki!
Omurca’daki, Zehra teyzeyle altlı üstlü oturduğu eve haber vermek gereksizdir; gidiyoruz, Allah ne verdiyse sofrada hazırdır… Zehra teyze sofrayı davetsiz misafirleri hesaba katarak evvelden donatmış: Haşlak yumurtalar, kızarmış yağ biberi, iki cins peynir, dereotlu lor, ev reçeli, zeytinyağında sırtüstü yatıp gel keyfim gel yapan yeşil çizik zeytinler, buruşuk suratlı siyah sele zeytinleri, domates, salatalık… 80’lik Zehra hanım ekmek dilimlediği yetmiyor gibi bir de tost hazırlamış. Ne ki, ‘Simit eksik!’ diye ben balkona adım atıp el öptüğüm sıra Ali’ye söyleniyor. Ali gerisin geri simitçi fırınına gidipduru, ben balkondan Kale’nin manzarasına kapılıyorum. Ah Bodrum, sen nesin böyle!
Şu Bodrumluların bu huyunu evvel eski severim: Neyzen Tevfik’in, bir Limon almak için annesi onu çarşıya gönderdiğinde, o limanda kalkan bir gemiye atlayarak alıp başını İstanbul’a gitmesi, yıllar sonra geri döndüğündeyse manavdan iki limon alıp evine geri gelmesi hikâyesinin bundan farkı yoktur. Neyzen’in annesi yirmi sene sonra dönen oğluna, ‘A, benim şaşkın oğlum, ben sana bir limon demedim mi’ diye söylenir ya!
Bodrumlu zamanı durduran insandır; aradan geçip insanın ellerinden kayıp gitmiş birşey kalmaz Bodrum’da…
En az beş yıl olmuş Zehra teyzeyi, Ali’yi görmeyeli, sanki daha dün berabermişiz gibi sakin ve rahattırlar. Rahatlık bulaşıcı bir ruh hâlidir, kısa sürede hissedilir: Kendimi evimde hissediyor, simitleri bekleyene kadar kahvaltı sofrası sedirine yayılıyorum. Kahvaltıya az sonra Zehra teyzenin kızı, gelini, torunları katılıyor; Ali simitleri kapmış fırından, yetişiyor. Hayatımın en mutlu saatlerinden birini orada geçiriyorum. Sağolasın be Ali! İyi ki kolumdan çekip motorun selesine attın beni…
Dostlarım! Bu, eski Bodrum’dur: Ecco Halikarnassus!
Yarımada’nın, kasabamızın ve beldelerinin bu son insanları olmazsa, sokaklarda dostluk mu kalırdı geriye…
Zenofobya-yabancı düşmanlığı yapacak değilim, gelenlere kapımız açıktı, geldiler ve kahvaltı sofralarını –bir karış suratla- plastik kutuda 3 gramlık sentetik bal ve reçelle doldurdular.
Kapı mandalını, rüzgârdan kapı vurupduru diye kapatırdı eski Bodrumlu; ya şimdi!
Şuncacık üç beş insan da Bodrum’da olmasa, Bodrum dediğin nedir?
Altı üstü kuru kavruk bir yerdir!
Zehra teyzenin masasından kalkıp, tepeme tırmanmış güneşi omuzlarımda taşıyarak garaja yollanıyorum. Gazete Kent yokuşunu tırmanırken, içimde bir sevinç bir sevinç; görmeye değer: Ecco Bodrum!
*Bodrum-Gazete Kent’te yayınlanmış, oradan alınmıştır.
