İsmini terli ve tozlu bir bozkır ikindisinde kaybettiğim
ve asla bulunamayışlarının özrünü de kendime yüklemediğim
bir saklambaç oyunuydu aşk..
Aradım saklandı.
Aradı, bulunamadım.
İki diz yarasına mal olan bu saklanışta aşk,
kendini kaybetmeyi sevmek olarak
literatürüme geçti.
Depoda mal’casına, denizde sal’casına…
Kay Bol Mak.
Küreksiz savunmasız…
Bırakıp kendini fırtınalı denize,
üstelik de yüzmeyi ilk defa öğreniyormuşcasına…
çırpın mak…
her seferinde sal…
her seferinde kal…
bırak…bıraktığın yerde…yokuş aşağı…
yuvarlan mak…
hatta yokuş yukarı tırman mak…
Sağım solum önüm arkam sobe
saklanmayan ebe…
Kapının, dolabın, bodrum katın, masa altının,
her yerin, her şekilde
saklanacak bir yer olma potansiyeline göre
davran mak…
Ellerinin terlemesini
umursa mamak…
Hatta bazılarının yaptığı gibi
mızmız lanmak…
gördüm…görmedin…gördüm….görmedin…
Hep bir kapı aralığı var beni saklayan o zamanlardan,
‘süre bitti saklananlar çıksın kazandınız ‘ diyor ya ebe kişi…
durup düşünüyorum,
kazanan kim?
Yazıyorsam çiziyorsam sakınmadan saklanmadan,
derinimde bir yerde o saklambaç oyununun
hem bulmayı hem bulunmayı şiddetle önemseyen
bir çocuk şımarıklığından…
Kabiliyetsizim içimdeki çocuğa…
Ehil ellerde evcilleştirilemeyen inatçılığına…
Hem bulunmak istiyor
hem saklanmak…
hem aramak istiyor
hem aranmak…
Ey gözleri uçsuz bucaksız herşeyi gören!
Beni görüyorsan ‘Sobe’ de.
Görmüyorsan…
benim bütün şiirlerim
senden saklanan bir ilk müsfette…
En karşılıksız şiirim,
bir milatı başlatan gidişin marifetli evrimini işaret ediyor:
Seni.
Oyuncular saklansa da
bulunmak istenen hep aşk,
biliyorsun değil mi?
NOT: Ebe’ye söyler misiniz ‘oyun bitti, boşuna gözlerini kapatıp sayıp
durmasın’. Saklambaç türk şiirine, bir şiir falında ‘aşkı arayan muhterem’
olarak girecek ve tabiiki insanlar doğarlar…büyürler… büyürken bir kaç
saklambaç oynarlar…ve ölürler…
______________________
